Dyab
Abou Jahjah, strijder voor een betere wereld
Iedereen in België en Nederland kent Abou Jahjah als stichter van de AEL (
Arabisch - Europese Liga ) en als fanatiek voorvechter van de rechten van
Arabieren , verdediger van de slachtoffers van racisme, zionisme en Amerikaans
imperialisme. In
april 2003 verscheen al een pamflet van hem en van advocate Zohra Othman n.a.v.
de opkomst met “Resist”
bij de verkiezingen ( 1
) . Hij haalde nogal wat stemmen, maar werd niet verkozen.
Nu
eens zitten we in de burgeroorlog in zijn Libanees dorp in
1976, dan weer in 1914 – 1918,
Bij die jobs hoorde ook een leuke en goedbetaalde post bij het ABVV, maar de principiële Dyab kon zich niet verzoenen met de tactische spelletjes van de vakbond. Zelfs een aanbod om op de SP- lijst te staan en zo in het parlement te belanden, wijst hij af !
Hij
studeert
geschiedenis aan de ULB, maar zonder
veel les te volgen. Na
één of twee jaar aan de ULB trekt hij naar de “veel tolerantere”
UCL ( 152 ) , voor politieke
wetenschappen en internationale betrekkingen. Ondanks zijn politieke
bedrijvigheid en allerlei ander
tijdelijk werk , maakt hij al die studies uiteindelijk ( 1999 ) af met succes,
maar het is me niet duidelijk welk diploma hij nu precies heeft.
Hij zou als politicoloog een eindwerk gemaakt hebben over het Vlaams
nationalisme.
In
1995 trouwt hij, maar kort nadien volgt de scheiding. In
zijn strijd tegen alles en iedereen, zoekt hij compromisloos
de confrontatie
en vindt ze ook overal. Hij noemt kaderleden
van het ABVV en SP.A met hun naam en
analyseert genadeloos hun strategieën en gebreken. Dat mondt uit in conclusies
zoals : SP.A is minder socialistisch dan ooit en niets anders dan een
populistische verkiezingsmachine ( 176 ). Ook
zijn standpunt dat Arabische en islamitische immigranten het recht hebben hun
cultuur, religie en identiteit te bewaren, te stimuleren en publiekelijk uit te
dragen in scholen ( 176 ), maakt hem niet sympathieker. Hij
voorspelt dat uit de interactie tussen Arabische immigranten en Europese
autochtonen een nieuwe cultuur zal ontstaan en zelfs een Arabisch
- Europees volk , met
Arabisch dus voorop ( p. 201 ) .
De
reactie van Vlaanderen op al deze vormen van Arabische trots is kortzichtig (
213 ). De
Al Rabita Al Arabia Al Orobia of AEL
dan. In februari 2000 richt hij ze op( 187 ). Bedoeling is niet public
relations , goede betrekkingen met personen en organisaties, wel de tegenpartij
te lijf gaan met de steeds groeiende Arabische mankracht. De AEL is een
bevrijdingsbeweging van een onderdrukte etnische minderheid , die met vreedzame
middelen kampt tegen assimilatie. De AEL is het beste dat België overkomen is (
329 – 331 ). De alliantie met de Partij van de Arbeid bij de verkiezingen van
mei 2003 loopt uit op een flop :
geen verkozenen. Dyab
zelf scoort goed : 8411 stemmen, waarvan
In
het filosofisch
aanhangsel zet hij de
theorieën uiteen van dr. Ismat Seif Al Dawla, een Egyptische filossof, die wij
hier niet kenen. Abou Jahjah noemt hem de bedenker
van de methode van de menselijke dialectiek ( 333 – 386 ) en van de
filosofie van de naar vrijheid hunkerende mens als schepper van de geschiedenis.
Zijn
boek is de moeite
waard om gelezen te worden. Het geeft ons inzicht in de houding die wij aannemen
tegen immigranten en in de denkwijze van een aantal onder hen. Het uitzicht is
monotoon, het lijkt op één lange monoloog. Er is geen
kaart bij van het Midden-Oosten, geen woordenlijst van de vele Arabische termen
en afkortingen, geen register. Bij zinnen zoals “wahabitische fanaten die de
salafi-gedachte verspreiden” ( 321 ) sta
ik eventjes machteloos.
De
auteur verspringt chaotisch van de
actualiteit naar de geschiedenis, van zijn microkosmos in zijn Libanees dorp
Hanin naar de macrokosmos van de wereldpolitiek. Het is soms ook zwoegen om het
einde te halen. Je vraagt je ook af hoe hij en zijn entourage hun vele
activiteiten financieren : internationale propaganda, dure hotels ( 252 ) ,
internationale telefoons, meerdere vliegtuigreizen naar
Egypte en Libanon, want hij zegt zelf dat hij enkel een
werkloosheidsuitkering heeft ( 316 ) en dat we de rest terugvinden op hun site (www.arabeuropean.org)
. Daar vind ik enkel ledenbijdragen. Een
rapport over Marokkaanse en Oost-Europese criminaliteit doet hij af als
nazi-praktijken ( 272 ). Als De Morgen hem betitelt als “rellenmanager” en
organisator van patrouilles die bepaalde wijken ontoegankelijk maakt voor de
politie, ziet hij daarin het werk van hun zionistische lobby ( 283 ). We weten
ook dat premier Verhofstadt een stap te ver ging door
hem te laten arresteren, want
dit eindigde met een vrijlating (
312 – 316 ). Soms hanteert hij ook andere termen dan wij : sportschool ( 136 )
voor fitnesscentrum , perestrojka voor wederopbouw ( 108 ) i.p.v.
veranderingen. Met Japotenski ( 21 ) bedoelt hij wellicht Vladimir Jabotinsky,
die in 1935 een militante zionistische groep oprichtte voor de bevrijding van
Palestina en Transjordanië. Volgens
Dyab hebben Vlamingen
een lage eigendunk , slagen ze er niet in een inhoudelijk wederwoord te vinden
op zijn mengeling van superioriteitsgevoel
en slachtofferschap en
reageren ze vijandig tegenover vreemdelingen, die ze beschouwen als een
bedreiging voor hun onzekere identiteit.
Dyab
geeft vaak de indruk te strijden voor zijn eigen
volk eerst in een ander land. Met zijn goedkeuring van zelfmoordcommando’s ,
haatcampagne tegen Israël en andere fanatieke optredens zal hij de dialoog met
hen niet bevorderen . Hij loopt het risico
een splijtzwam te zijn in onze
samenleving en zijn eigen achterban geen goede dienst te bewijzen.Ik vermoed dat
ook steeds meer Vlamingen bereid zijn om aan elke migrant gelijke rechten toe
te kennen, maar geen aparte rechten aan
de Arabische gemeenschap als afzonderlijke identiteit of zuil.
Abou Jahjah heeft als sterke kanten dat hij intelligent en mediageniek is, een scherp analytisch vermogen bezit, het Nederlands goed beheerst , kalm blijft bij hoogoplopende discussies, weet hoe hij het hele leger van journalisten en cameramensen uit binnen- en buitenland op de gepaste momenten moet optrommelen.
Er
valt dus veel op te merken bij dit boek, maar wie
belangstelling heeft voor onze Arabische medemensen
doet er goed aan het te lezen.
1
Dyab Abou Jahjah – Zohra Othman,
2 Dyab Abou Jahjah, Tussen twee werelden. De roots van een vrijheidsstrijd. Vertaald uit het Arabisch door Joost Zwart e.a. Uitgeverij Meulenhof , Amsterdam / Manteau – Standaard, Antwerpen, 2003. 368 p. ISBN 90 5990 002 2; 17,95 €.